دلم میخواد مامان یه لحظه به اون فشارای روانی ای که برا کنکور بارم میکرد فک کنه قبل از اینکه این افسردگی نابودم کنه . تو یکسال بطالت محض هفت کیلو کم کردم، متوجه شدم بشدت وسواسی و حساس شدم و دنبال دلیل برای غصه خوردن وحشتناک. بی اشتهام و وقتی هم مشکلات حل یا استیبل میشه استرس هنوز هست و مانع خیال راحتی میشه که شاید اجازه بده چیزی بخورم. از اون دوستا کسی نمونده، از همدانشگاهیا که هیچوقت انتظاری نبود ، قدیمیام کسی نمونده، تنهام با چیزی که بیماریه و درمانی هم براش پیدا نمیکنم حتی مقطعی. بله نا امیدم گاهی. سرد و سیاه. گاهی آدم خودش رو هم سوپرایز میکنه