۱۳۸۹ دی ۷, سه‌شنبه

"من و تو" داره درباره اینکه چی شد یار دبستانی سروده شد برنامه میذاره. از این شعر کینه دارم به دلم، شاید چون بعدن بسیجیا دانشگاه دزدیدنش جلوم را رفتن انگار توشون انبارعقده میخوندنش، شایدم چون از جون و دل میخوندمش اون موقه هایی که تو دانشگاه را میفتادیم و 20 سالم بودو فک میکردم دنیا رو میتونم عوض کنم.
دست اضافه میخوام برا تمیز کردن خونه، کارم میخوام، پولم میخوام، خیلی چیزا دیگه هم ولی اینا تواولویته.
امروز یاد عمه کوچیکه افتادم که با داییم عروسی کرده و زنداییمم هست. اون یکی عمه ام با این داییم سرطان روده و معده دارن، ینی خواهرشو شوهرش، بعد فک میکنم داییم ورشکست شده و یه قرون هم نداره، بعد آیا وظیفه ی مامان و باباس الان؟ بعد آجیه هم که داره شوهر میکنه، اینه که همه هی یادشون میره منم میخوام برم و پول میخوام، من حالم به قدری خرابه که این خبرای بد تاثیری بحالم نداره، متوجم این وسط دارم به چی فک میکنم. اما خب.. انگار تو چاهم هر کسی هم رد میشه یه چیزی پرت میکنه رو سرم، اونوخت من به اینکه صدامو برسونم بشون که پرت نکنن رو سرم؟ یا اصن فرقی میکنه اگه صدام برسه؟ میخوام بیام بیرون، ببینم لا اقل اوضا رو، آی نید اِ هند

۱۳۸۹ دی ۵, یکشنبه

سوپ

هویج و پیازو مرغ و آب و کلم بروکلی و سیب زمینی و قارچ و ورمیشل و گوجه فرنگی با شیرو پودر سوپ و نمک و فلفلو ادویه و موسیرو پودر سیرو جفتک پرونی.
هشت سالم که بود یه روز از مدرسه اومدم و اعلام کردم من میخوام اتاق خودمو داشته باشم. مامان حکم داد: بیخود! بعد یه چیزایی گف که گریه کردم. بعد همینجوری خیس اشک وسایلمو میووردم تو اتاق کوچیکه. وسلیلم یه بابانوئل بود که بادکنکاش چراغ خواب بود، دفتر مشق و مداد قرمز و کتاب فارسی، دو تا ابر که برای تئاتر آخر هفته از تو مقوا بریده بودم با سه تا عروسک. دوتا عکس برگردونم به در کمد چسبوندم(اجازه نداشتیم)، اون روز ساعتا رو یاد داده بودن، من از چن سال قبل بلد بودم: ساعت چهار و بیست دقیقه بود، نور خورشید به دیوار گچی میخورد. نشسته بودم رو صندلی پاهامو تکون میدادم میگفتم دیوار اتاقم نارنجیه

۱۳۸۹ دی ۲, پنجشنبه

دفه ی پیش هم خوابم میومد هم جیش داشتم، هر دو بشدت، نتیجه این شد که تو تختم موندم و چاهار ساعت بعد خوابم برد، کابوس کوتاه مدت تماشا کردم، از خواب پریدم رفتم جیش کردم و دوباره خوابیدم، و تا صبح فردا چیزی یادم نبود. بنابراین الان که خوابم میاد و حتی نمیتونم از ولویی جلو لپتاپ دل بکنم و یحتمل همینجا خواهم به آرامیدن، معدم داادش به آسمون رفته و گشنمه، خدایا خودت بیا واسطه شو یکیشون کوتا بیاد، بخدا دفه پیش زا براه شدم...




یادش بخیر اون موقه ها که داشتیم اوتوماتا پاس میکردیم و هنوز منتسب به ترم بوقی بودیم همزمان بود با کشفیاتمون از دنیای مخابرات ، بعد اینکه مانیا یبار اومد گف اگه "سه ثانیه" با موبایل حرف بزنید پول براتون نمیفته، این شد که سلامو احوال پرسیو حرف مفت از اکیپی -که یکیش الان ضمن نامه ای با من برای همیشه خدافظی کرده چون اون موقه ای که منو میخواسته جلو چشش نبودم (ادامه نمیدم پست جدا میطلبه)، دو تاش ما تحت جنایتکار بزرگ ملوم نی چکار میکنن، یکیش دوروبر ونکووره و میل میزنه و درس میخونه و یکیش تو ظفر داره کو ِ ری میزنه که پول جم کنه بره(بعدن خبرشو میدم) و گوینده خبر هم مانیاس که داره تو دانشگاه تهران از حقوق دانشگاه کارشناسیش دفاع میکنه (بله طولانی بود ولی تموم شد)- حذف شد و کلمه میگفتیم و میشنیدیم و گوشی قط میشد، بعد میخوام بگم که کل پروسه جدی بود، یبار گوشیم زنگ خورد: کوِری زن بود ، بعد برشداشتم قط شد، مانیا گف چی گف؟ من دو نخطه اُ بودم: کد داد! گف سه! فرمودن کد که یک و صفره! گفته سلف! بعد ما رفتیم سلف. اونجا اون دوتا و اون یکی که میل میزنه و درس میخونه و اونکه نمیخواد ریختمو ببینه چون یه وختی بوده تو زندگشی که من نبودم و کو ِری زن بودن، برامونم ناهار گرفته بودن، و خیلی خندیدیم و من اونجا قضیه سه ثانیه و فهمیدم.
من تو توالت اینا یادم اومد. دلیل خاصی هم نداشت.

۱۳۸۹ دی ۱, چهارشنبه

خب دیگه از یه جایی به بعد دیگه بسّسه!! آدم باس خودشو جمع کنه بخنده ، فقط این لنتی عکسم آپ میکرد بد نبود.
میرم یه عدسی خوشمزه درست کنم، با گوش چرخیو آب مرغو اینا،

تمام این کاغذ ماغذا رو جمع میکنم

بذا ببینم... خیلی وختم هس نرقصیدم،

تق! سو کام آن!
دیگه نمدونم حتی چی تو گلومه که بخوام غرنامه نویسی کنم، واسه خودشه همینجوری

۱۳۸۹ آذر ۳۰, سه‌شنبه

اون موقه که تو چشم آدما نگا میکرد دروغ میگف، وایمسادن بحث کردن، حالا تو چششون نگا میکنه میگه معدتون زیادیشه یه 20 درصد کمتر غذا که نمشه خورد ، نون بخورید، حتی ذخیره هم میکنید، دیگه اگه صدایی ازشون دراد جز عرعره؟
آچار گنده هه رو دراووردم تق و توق نارگیل شکوندم آشپزخونه کثیف کردم نشستم همون وسط خوردنش،

خوشال نشدم
.
.

۱۳۸۹ آذر ۲۳, سه‌شنبه

یه پرنده داره راهشو میره بی خبر از اینکه باعث شده رد کم جون آفتاب رو تشک من یه لحظه سایه شه، چشمک بزنه، به گوشی که بغلشه نگاه کنم، و خب خبری نیس، همین قدرشم شکر.

۱۳۸۹ آذر ۲۲, دوشنبه

گفتم پوسیدم تو این خونه گفتم میخوام بیام اهواز، گف بارونه سرده، گفتم میخوام بیام گف چرا شنبه بامون نیومدی؟ گفتم خو بلیت نداشتم این حرفه؟ گف با بلیت بابات میومدی اون یه روز دیگه میومد! از اون حرفا بود گف مگه نگفتی کلاس داری؟ گفتم بیستو چار دی ، امروز 22 آذره! گفت بابات غر میزنه میگه چرا زودتر نیومد، گفتم بابا حرف مفت زیاد میزنه ، گفتم پوسیدم اینجا مامان! بغض کرده بودم، گفت خواهرت تنها میمونه گفتم الان اون خواهرم تو یه کشور دیگه تنهاس، این و اون فلان وبیسار پنج ساله تنهان گفتم بابا اصن آجیه میره ماموریت من تنهام بابا اصن آدم تنهان اصن من اگه برم چی!!؟ اصن وجود من با اون تعریف میشه من اینجام که اون تنها نباشه؟ زندگیشو کنه؟ باشه عوض خوش آمدیته؟ من میرم از اینجا اونجا هم نمیام، این آخریو نگفتم بلند تو دلم گفتم دارم فک میکنم کیو دارم؟کجا برم؟ پسر زنگ میزنه نمیخوام بردارم دارم گریه میکنم از موبایلم دست میکشه به اتاقم میزنه، مجبورم یک دو سه بگم تا ببینم از صدام ملومه گریه ام یا نه، بد نیس برمیدارم میگه بخند میگم چشم توصیه ایمنی میکنم بش که بحث بره یجا دیگه میگه کی بینمت، حرف میزنه کلی برنامه داره برا آخر هفتش، میگم حالا هروقت وخ شد، میگه خوبی میگم آره بگم نه سخنرانی میکنه میگه نیستی حالا دیگه میتونم بگم نه نیستم، چون فهمیده نمیخواستم بفهمه میگه میدونه خیلی حرف میزنه یا یه چیزی تو این مایه ها بچه ها اومدن باید بره، فکر منه نمیخوام باشه، من فکر مامانم اسمس میزنم ببخشید، یه لحظه اصابم خورد شد جواب میده شما ببخشید مقصر من بودم که درست حرف نزدم، اسمسشو سیو میکنم. مشکل این سیستم اینه که دنبال مقصر میگرده، مامان نمیخواد آجیه تنها شه یا من فکر کنم اون تنهاس اون همیشه باید تو چشم ما یه قوی ِ بی نیاز بمونه، اینجوری جواب میده من منطق میارم و عصبانی میشم، منم دختر اون. پافشاری الکی میکنم، گوشی که قط میشه دل جفتمون درد میگیره، اسمس توقشنگی مثه اون لجظه که بارون میزنه رو چن هفته نگه داشته بودم یه همچین بارونی زد بفرسم برا پسر، خودش راشو گرف رف برا مادر، و برای مادر هر چیزی یکیه.
همچنان باید لحظات خوب رو کمین کنم، ریجکتم کرده معدلم بالای 15 نبوده که تو دور رقیبانم عقب موندم، قشنگ نوشته از ایرانی معدلت باید بالای 75% باشه حرفی نیس، پلی تکنیکی ریجکت کنین معدل 15.44 رودهنو بگیرین بلکم تونس کاری کنه براتون که من نتونستم استادمم برا من نتونس، رو زدم به یکی رو زده به یکی دیگه برام سابقه کار بگیره، زنگ زدم یارو ایمیلشو بگیرم ، بلد نیستم زبون بریزم، منت میره سرم. طفلکیم الان اینقََََ َ َد اما ناهارم جوجه کباب خوبی خوردم. آخه دلیل نمیشد که
برم یکم ناز بشم

۱۳۸۹ آذر ۲۰, شنبه

من اینجا ادبم نمیاد یا ادبیاتم یجا، من دوس ندارم همش بگم غم دارم هی بگن زمان بده، چه بخوام چه نخوام زمانه از دستم میره، غمم بیشتر کش میاد، بند دلم داره پاره میشه

۱۳۸۹ آذر ۱۸, پنجشنبه

بله اینجوری هم هست که دم بدبختیو بیچارگی و استرس اوری تینگ ، اوکی بشه، روزی که قراره بریم برا بستری بیماری شروع کنه رفتنو دوتا دونه سفید بیشتر ته گلو نمونده باشه و خلاصه که بقول خودش از حق طبیعی آب دهن قورت دادن که برای هر انسانی محفوظه بهره مند بشه. مامان بابا اومدن ، اوضا خیلی بهتره ، میدونم میتونس خیلی بد هم باشه ، دقیقا میتونس، پس شُکر!

۱۳۸۹ آذر ۱۶, سه‌شنبه

نمیتونه دردو تحمل کنه، حق داره ولی منی که بابا رو دیدم شاید یه چیزی ته دلم ناراحت میشه که به روی خودش میاره، که انقد بی تابی میکنه، ناراحتم، تو سه هفته چار کیلو کم شدم، ترس ازادامه پیدا کردن علائم بیماری که باید دو هفته ای خوب میشد و الان داره اوج میگیره، خوب بلده راه گلو رو ببنده، نتیجه ی آزمایشمو گرفتم، من هیچیم نیس مثکه همه آزمایشا نگتیو و خون هم سالم، هه حتی کم خونی ندارم، اما هنوز احساس این که این مصیبتو من بش داده باشم یه چیز گلوبند دیگس، من شبا خواب بد میبینم، درست نمیخوابم میترسم بیدار شم ببینم گلوش بیشتر باد کرده.
من میدونم الان که سیستم ایمنی..اه.. اصلن نباید میدونستم
اون شب که دکتر بعد معاینش ترسید که گف بستری شه باباش پول نمیداد من و خواهرش فکر میکردیم خودمون پولامونو میذاریم رو هم جور میشه که رفته بود دسشویی دیوارو گرفته بود اولین بار دیدم گریه میکرد دستمو بردم دور کمرش بغلش کردم خواهرش اومد با ترس نگامون کرد منم گریه میکردم، زنگو زدن رفتم پایین آژانسو کنسل کردم، شب رو مبل کنار دشکش خوابیدم، یه لحظه چشامو وا کردم، چشاشو وا کرد، حالش موقتا بهتر شده بود..
فردا بستریش میکنیم..
نمیتونم حرف بزنم
خوب نیس

۱۳۸۹ آذر ۱۰, چهارشنبه

خو ای منچسترم که آشپال شد که...