۱۳۹۰ اسفند ۲۸, یکشنبه

ده روز شد. حتی بیشتر از ده روز، من یک کار ترجمه انگلیسی به فارسیو که از طرف «بیگ» پیشنهاد شده بود قبول کردم به دو دلیل یکی اینکه دوست داشتم درگیر زبان بشم خصوصا که این متن قرار بود طبق یک Glossary ترجمه بشه و ماشین بخونش دیدم رو برای رشته ای که مشغولشم بازتر میکرد، و دو بخاطر اینکه پول بحساب «بیگ» ریخته میشد و تو دل من این بود که لا اقل یه بخشی از هزینه ی موبایلش که دائم باش بمن زنگ میزنه جبران شه، گرچه تا پولو گرفت رفت باش یورو خرید که بده بم. اما اتفاقی که افتاد این بود که هرچند تجربه ی مهمی بود اما لذت بخش نبود، دور هم بودنای مهمی رو از دست دادم، میتونستم هشت برابرش پول در بیارم تو همین مدت و این همه هم زیر استرس حجم بالای کار دل روده و قلب و چشمم میشد اذیت نشه. امروز 20 صفحه از هشتاد صفحه مونده مونده بود، من میخوندم پسر تایپ میکرد.  از وویس جی میل استفاده میکردیم. حالم بد بود بدتر میشد حالت تهوع داشتم، گفت نمیخواد گفت بسه!  سعی کرد بام حرف بزنه اما بد اخلاق بودم. نمره هام تعریف چندانی نداشته باید دوباره امتحان بدم یکیشو الان یکیشو سال دیگه میدم که میدونم نمره م بهتر میشه بعد یه سال توش، خوبیه اینجا اینه که نمره ی بهتر فقط ثبت میشه برات و این مزیته بزرگیه، میشه استرس نداشت گرچه تمرین میخواد اخت شدن با این سیستم.
گفتم میخوام کتاب «خداحافظ برلین» که خودش برام فرستاده رو بخونم، میخواد بلند بخونم؟ گف اصن آره همینو میخواد، گفتم بشرطی که به پشت بخوابی و به مانیتور نگاه نکنی، وقتی فهمیدم وسط خوندنم دارم بطرز مسخره ای ادای کاراکترای داستانو در میارم، که دیدم بعضی جاها میخندید. یه جایی متکلم وحده زیاد شد. خوابش برد. بش گفتم حرف نزنه که خوابش نپره، گفتم فردا بقیه شو براش میخونم ، جی میل ببنده بخوابه، بست. خوابید .. خوش حالم..

۱۳۹۰ اسفند ۲۱, یکشنبه

بعد جوانیست دیگر شاد میشدم میخندیدم وقتی که همزمان روی پروژه ای بودم بعد جوانی باید بماند عکس میگرفتم جوانی باید نشان داده میشد کامپوز را میزدم و میفرستادم، اسیر 13 و سه دهم اینچ شدم. چشمانم رویش کمسو میشود بچگی هم نکردم زمین بازی ام را بزرگتر انتخاب کنم، کوچک است بیشتر رویش قوز میکنم زود تر به نیمدایره ای تلخ تبدیل میشوم.
مشکل  از اینجا شروع شد که زمین بازی کسل کننده بود ولی میشناختمش بازی کردن درش را بلد بودم ، شاید بازی های پر سر و صدای زمینهای دیگر از  اینجا خوش بود.
مادربزرگ یادم داده بود که مرغ از این جا که من هستم غاز است، شاید هم که کلا غاز بود اما آنبار که مادر بزرگ گفت اگر به در قابلمه دست بزنم میسوزم واقعا سوختم، این هم جایش.
روزهایی هم در زندگی ام بود. در زندگی مجردی ام در شهری غمگین بین شهرهای زیبا و شاد آلمان و فرانسه. روزهایی که لبانی قرمز داشتم و چشمان درشت مشکی و ابروهای کجی که تنها بودند. بعد از ظهرهای یکشنبه ای که کسی ظهور نمیکرد..